Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak wiele się traci, gdy traci się siebie samego..

Tak wiele się traci, gdy traci się siebie samego..

One też istniały razem: światło i cień. Smutek i szczęście. Ból i ekstaza. Miłość i rozpacz. Pożegnanie i nadzieja. Zycie zdawało się łączyć w sobie wszelkie przeciwieństwa, sprzeczności i paradoksy. Dlatego skazani jesteśmy na wieczne dylematy i wybory, które budzą w nas niezgodę. Ilekroć pragniemy słońca, musimy przejść przez deszcz, droga do światła prowadzi przez cień. Ilekroć wybieramy miłość, godzimy się na cierpienie. Każde powitanie oznacza zapowiedź pożegnania. Jedno nie istnieje bez drugiego.

One też istniały razem: światło i cień. Smutek i szczęście. Ból i ekstaza. Miłość i rozpacz. Pożegnanie i nadzieja. Zycie zdawało się łączyć w sobie wszelkie przeciwieństwa, sprzecznośc...

Rozwiń

Zwiń

Jakim prawem ograbia ich z tego, co im się po tym wszystkim należy? Czy jest po prostu zazdrosna? Od kiedy uważa, że miłość jest zarezerwowana dla jednej osoby? Co się z nią dzieje? Bo sprawia jej przyjemność, że wybrał ją, że należy do niej? Czy to jest w ogóle kwestia wyboru? Nikt nie należy do nikogo. Nikt nie posiada nikogo na własność. Miłość ma mnóstwo odcieni. Tak jej powtarzała mama. Czy byłaby z niej dumna? Nie mogła kochać go i myśleć, że znalazła drogę do jego serca, a jednocześnie odmawiać mu prawa do kochania kogoś, kogo wyrwał ze szponów śmierci. Za kogo wziął odpowiedzialność. Dla kogo zaryzykował wszystko. Nie tak chciała kochać. Nie tak chciała być kochana. Synonimem miłości jest wolność.

Jakim prawem ograbia ich z tego, co im się po tym wszystkim należy? Czy jest po prostu zazdrosna? Od kiedy uważa, że miłość jest zarezerwowana dla jednej osoby? Co się z nią dzieje? Bo ...

Rozwiń

Zwiń

Ludzie i psy przychodzą do naszego życia nie bez przyczyny. Przychodzą, by nas ukarać, kochać, czegoś nas nauczyć. Przychodzą jak lekcje, które trzeba odrobić, jak egzaminy, które należy zdać. Myślimy, że odchodząc, zostawiają w nas puste miejsca. A przecież jest odwrotnie. Rodzimy się opustoszali. Ci, którzy przychodzą do naszego życia i z niego odchodzą, zostawiają odłamek siebie. Pozostają na zawsze częścią nas. Żyjemy w przekonaniu, że jesteśmy sobą, oryginalną, odrębną jednostką. Tymczasem jesteśmy zbudowani z fragmentów innych żyć. Zaczyna się od naszych matek i ojców, babć i dziadków, sióstr i braci i trwa przez całe nasze życie jak układanka, która nigdy nie jest kompletna. Jesteśmy mozaiką sklejoną z pozornie przypadkowych odłamków. Są w niej kawałki z pozoru niepasujące, dla których trudno jest znaleźć odpowiednie miejsce, mimo to bez nich układanka nie byłaby całością. Są w niej luki, dla których brakuje wypełnienia. Czasem po prostu potrzeba czasu, by odłamek trafił we właściwy punkt, dopełnił mozaikę, dopasował się do całości.

Ludzie i psy przychodzą do naszego życia nie bez przyczyny. Przychodzą, by nas ukarać, kochać, czegoś nas nauczyć. Przychodzą jak lekcje, które trzeba odrobić, jak egzaminy, które należ...

Rozwiń

Zwiń

Zakochujesz się, rzucasz wszystko z wielkiej miłości, wszystko zostawiasz za sobą, wierząc, że nic więcej nie potrzebujesz do życia, że miłość może zastąpić nawet wietrze. A potem się dusisz i zdajesz sobie sprawę w najboleśniejszy możliwy sposób, że nie masz nic, by się ocalić. Myślisz, że miłość jest jak skrzydła, które uniosą cię, gdy skoczysz. Ale w rzeczywistości miłość jest tą przepaścią, w którą skaczesz. Przepaścią z twardym dnem. I zwykle za późno orientujesz się, że spadasz, a nie lecisz. Jeśli masz spadochron, połamiesz tylko nogi, jeśli nie, skręcisz kark.

Zakochujesz się, rzucasz wszystko z wielkiej miłości, wszystko zostawiasz za sobą, wierząc, że nic więcej nie potrzebujesz do życia, że miłość może zastąpić nawet wietrze. A potem się d...

Rozwiń

Zwiń

A co z tą dziewczyną zepchniętą w szary, zakurzony, ciemny kąt? Tą dziewczyną, którą naprawdę jesteśmy? Zapominamy o jej istnieniu. Więzimy ją tam, gdzie nikt jej nie usłyszy. Jest zakładniczką brzemienia wielu pokoleń, wielu kultur. Dziewczyna śpiąca w głębi kobiety. Zapada w komę, z której nigdy się nie obudzi. Ale czasem, bardzo rzadko, coś wyrywają z głębokiego snu. I jeśli jest wystarczająco silna i dzika, uda się jej wydostać na światło dzienne, przypomnieć o uśpionych marzeniach, potrzebach, o nas samych.

A co z tą dziewczyną zepchniętą w szary, zakurzony, ciemny kąt? Tą dziewczyną, którą naprawdę jesteśmy? Zapominamy o jej istnieniu. Więzimy ją tam, gdzie nikt jej nie usłyszy. Jest zakł...

Rozwiń

Zwiń

Macierzyństwo i małżeństwo odbierają nam, kobietom, tożsamość. Zamieniamy się w automaty czynne całą dobę, wypełniające swoje obowiązki, dbające o potrzeby wszystkich wokół. Stajemy się tłem, niewidocznym mechanizmem, dzięki któremu wszystko działa, jak należy. Jesteśmy rozczarowane, sfrustrowane, zmęczone, zgorzkniałe. Jeśli gdzieś w głębi duszy mamy tego świadomość i ośmielimy się choćby pomyśleć, że pragniemy więcej, że chcemy żyć inaczej, zaraz wypełza z naszej głowy najpotężniejszy wróg: poczucie winy. Tak nauczyły nas nasze matki, a potem przejmą tę pałeczkę nasze córki i córki naszych córek. Aż staje się normą, że być kobietą oznacza być ofiarą samej siebie, poświęcać się, poddawać, cierpliwie i wytrwale znosić mniejsze i większe niedogodności, rozczarowania, ból. Jesteśmy zbyt silne, by umrzeć, ale zbyt spętane, by walczyć. Popadamy więc w tę uczuciową hibernacje.

Macierzyństwo i małżeństwo odbierają nam, kobietom, tożsamość. Zamieniamy się w automaty czynne całą dobę, wypełniające swoje obowiązki, dbające o potrzeby wszystkich wokół. Stajemy się...

Rozwiń

Zwiń

Ludzie są czasem jak dzikie gęsi. Zamiast uciekać od zimy w stronę ciepła i słońca, zostają w niesprzyjających warunkach, może mają nadzieję, że jakoś przezimują, że w końcu przyjdzie wiosna.

Ludzie są czasem jak dzikie gęsi. Zamiast uciekać od zimy w stronę ciepła i słońca, zostają w niesprzyjających warunkach, może mają nadzieję, że jakoś przezimują, że w końcu przyjdzie w...

Rozwiń

Zwiń